به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر، سطوح پایین این پروتئین در خون ممکن است نشان دهنده مشکلات جدی کبد و کلیه باشد. سطوح بالای آن که به عنوان هایپرآلبومینمی شناخته می‌شود، می‌تواند نشانه کم آبی بدن، اسهال یا مشکلات دیگر باشد. ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی اغلب سطح آلبومین را به جهت تشخیص یا درمان وضعیت افراد اندازه گیری می‌کنند.
این مقاله نحوه عملکرد آلبومین و نتایج آزمایش خون را توضیح می‌دهد. همچنین به توضیح شرایط خاصی که طی آن آلبومین خارج از محدوده طبیعی خود است می‌پردازد.
آلبومین در بدن
پروتئین‌ها از مهم‌ترین مواد موجود در بدن هستند و در بسیاری از فرایندهای بدن نقش دارند. در این میان آلبومین چندین نقش مهم و اساسی را ایفا می‌کند.
این نقش‌ها عبارت‌اند از:
پلاسمای خون: به دلیل اندازه مولکولی بزرگ‌تر، آلبومین قادر به جذب آب و سایر مولکول‌ها است که به ایجاد اطمینان از فشار خون مناسب در رگ‌ها کمک می‌کند.
تحویل/حمل لیگاند: لیگاندها مولکول‌هایی هستند که در بدن تولید می‌شوند و برای سلول‌ها و مواد شیمیایی درگیر در عملکرد سیستم‌های بدن ضروری هستند.
تحویل/حمل دارو: این مولکول همچنین داروهای خاصی را از طریق جریان خون حمل می‌کند. این داروها عبارت‌اند از متادون، پروپرانولول، تیوپنتال، فوروزماید، وارفارین، متوترکسات و بسیاری دیگر از داروها.
محدوده نرمال آلبومین چقدر است؟
محدوده سالم این پروتئین در خون‌رسانی بین ۳٫۴ تا ۵٫۴ گرم در دسی‌لیتر(g/dL) تعریف شده است، البته با توجه به شرایط و امکانات آزمایشگاه، این عدد ممکن است اندکی متغیر باشد.
سطوح غیر طبیعی آلبومین
آلبومین نقش مهمی در بدن ایفا می‌کند و سطوح غیر طبیعی این پروتئین نه تنها می‌تواند نشانه عدم سلامت فرد باشد، بلکه می‌تواند ناشی از مشکلات دیگری نیز باشد. با این وجود در موارد بسیار نادر افراد سالمی با سطوح غیر طبیعی آلبومین دیده شده‌اند.
برخی از شرایط مرتبط با سطوح آلبومین غیر طبیعی عبارت‌اند از:
مشکلات کلیوی: اختلال در عملکرد کلیه، به ویژه در بیماری مزمن کلیوی(CKD)، منجر به پایین‌تر بودن سطح آلبومین خون از حد طبیعی می‌شود. بیماری کلیوی همچنین می‌تواند منجر به ریختن آلبومین در ادرار شود که به عنوان میکروآلبومینوری شناخته می‌شود.
بیماری‌های کبدی: سطوح پایین‌تر آلبومین در مواردی از بیماری‌های کبدی مانند هپاتیت که التهاب کبد به دلیل عفونت ویروسی است، دیده می‌شود. این مورد همچنین در سیروز کبدی(زخم بافت کبد به دلیل هپاتیت مزمن یا مصرف بیش از حد الکل) و یرقان(زردی چشم و پوست) نیز دیده می‌شود.
بیماری کرون: بیماری کرون که التهاب مداوم و مضر دستگاه گوارش است، منجر به مشکلاتی در جذب مواد مغذی می‌شود. در این موارد سطح آلبومین پایین است.
بیماری سلیاک: این بیماری یک اختلال خودایمنی است که در آن غذاهای حاوی گلوتن مانند گندم، جو یا چاودار باعث حمله گلبول‌های سفید به پوشش روده کوچک می‌شوند. این شرایط منجر به کاهش سطح آلبومین می‌شود.
بیماری تیروئید: مجموعه‌ای از بیماری‌ها می‌توانند غده تیروئید را تحت تأثیر قرار دهند که این امر می‌تواند باعث مشکلات سیستم ایمنی شود. این مسائل منجر به کاهش سطح آلبومین می‌شود.
بیماری ویپل: این عفونت باکتریایی نادر، مفاصل و سیستم گوارشی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و توانایی بدن برای هضم غذا را مختل می‌کند. در این موارد سطح آلبومین کمتر از حد طبیعی خواهد بود.
سوءتغذیه: کاهش سطح آلبومین در خون ممکن است از نشانه‌های سوءتغذیه نیز باشد.
کم آبی بدن: آب ناکافی در بدن باعث افزایش سطح آلبومین می‌شود.
جراحی به منظور کاهش وزن: به دنبال این نوع جراحی، توانایی بدن در جذب مواد مغذی کاهش می‌یابد و ممکن است سطح آلبومین افزایش یابد.
رژیم غذایی با پروتئین بالا: در کسانی که رژیم‌های غذایی بسیار پرپروتئین دارند، سطوح پایین‌تری از آلبومین دیده می‌شود.
داروها و درمان‌ها: برخی داروها از جمله انسولین، هورمون‌ها و استروئیدها سطح آلبومین را افزایش می‌دهند. داروهای دیگر مانند قرص‌های ضد بارداری، سطح آلبومین را کاهش می‌دهند
آلبومین در ادرار
آلبومین موجود در ادرار می‌تواند نشانه یک بیماری در حال گسترش، از جمله بیماری کلیوی باشد. همچنین ممکن است ناشی از یک علت زمینه‌ای مانند دیابت، فشار خون بالا یا بیماری قلبی عروقی(مرتبط با قلب) باشد. در سطوح پایین‌تر، میکروآلبومینوری نامیده می‌شود. در سطوح بالاتر، به عنوان آلبومینوری یا پروتئینوری شناخته می‌شود. درمان این عارضه به علت بستگی دارد.
آزمایش آلبومین خون(ALB)
معمولاً در صورت مشکوک بودن به اختلال عملکرد کبد یا کلیه، انجام آزمایش آلبومین خون توصیه می‌شود. این آزمایش همچنین بخشی از یک طرح غربالگری استاندارد سطح قند و سلامت گوارشی به نام پنل متابولیک جامع(CMP) است که اغلب جزئی از یک برنامه سالانه فیزیکی است.
در خلال آزمایش
برای آزمایش، نمونه خون از ورید بازوی فرد گرفته می‌شود. این روش ایمن است و درد آن به خوبی تحمل می‌شود و فقط زمانی که سوزن پوست را سوراخ می‌کند، درد کمی در حد نیش زدن احساس می‌شود.
به غیر از برخی کبودی‌های احتمالی، هیچ خطری در خلال دریافت نمونه وجود ندارد. دستیابی به نتایج معمولاً کمی طول می‌کشد، زیرا ممکن است لازم باشد خون برای آزمایش به یک مرکز جداگانه فرستاده شود.
تفسیر نتایج
نتایج تست آلبومین در مقایسه با محدوده طبیعی مرجع، معمولاً بین ۳٫۴ تا ۵٫۴ گرم در دسی‌لیتر گزارش می‌شود. اگر نتایج شما خارج از این محدوده باشد، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما می‌داند که ممکن است مشکلات کبد، کلیه یا سایر مشکلات گوارشی داشته باشید.
در صورت مشکوک بودن به مشکلات کلیوی، روده‌ای یا کبدی، ممکن است نیاز به تصویربرداری و آزمایش‌های تشخیصی بیشتری باشد. همچنین ممکن است به بررسی رژیم غذایی و تغذیه و در صورت نیاز به درمان دارویی یا جراحی نیاز داشته باشید. هنگام دریافت نتایج آزمایش آلبومین، از ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود بخواهید نتایج را به طور کامل برایتان شرح و توضیح دهند.
به خاطر داشته باشید که سطوح پایین یا بالای این پروتئین لزوماً به این معنی نیست که سلامت شما دچار مشکل شده است. به دنبال نتایج غیرعادی – و همراه با داده‌های سایر آزمایش‌ها – ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند مراحل بعدی تشخیص یا درمان را در نظر بگیرد.
آیا قهوه بر سطح آلبومین تأثیر می‌گذارد؟
برخی شواهد تحقیقاتی، هم در انسان و هم در حیوانات، نشان می‌دهد که مصرف قهوه ممکن است سطح آلبومین خون را کاهش دهد. به‌عنوان‌مثال، پلی فنول‌های موجود در قهوه ممکن است برای افراد مبتلا به بیماری کبد چرب غیر الکلی(NAFLD) مفید باشد. مطالعات دیگر نشان می‌دهد که چای سبز نیز ممکن است اثراتی داشته باشد، اما در این مورد تحقیقات بیشتری لازم است.
احیای مایعات
آلبومین ممکن است در احیای مایعات استفاده شود، روشی که در شرایط اضطراری جایگزین خون یا سایر مایعات بدن می‌شود. در این روش، تزریق آلبومین مستقیماً از طریق یک خط داخل وریدی(IV) به بدن منتقل می‌شود.
در حالی که بحث‌هایی در مورد اثربخشی بالینی این روش در مقایسه با سایر روش‌ها وجود دارد، توانایی این پروتئین برای بهبود فشار داخل رگ‌ها – و همچنین نیمه عمر کوتاه‌تر آن – آن را به گزینه‌ای ارزشمند تبدیل می‌کند.
شرایطی که ممکن است نیاز به درمان با احیای مایعات باشد عبارت‌اند از:
شوک هیپوولمیک: احیاء اغلب در موارد شوک هیپوولمیک به کار می‌رود، یعنی زمانی که بدن ۲۰ درصد یا بیشتر از حجم خون خود را از دست داده باشد. به این ترتیب، این رویکرد بخشی از درمان زخم‌های عمیق که شامل سوراخ یا پارگی هستند و یا آسیب‌های دیگر است.
سپسیس: این وضعیت بسیار خطرناک یک التهاب در سراسر سیستم است که توسط یک پاسخ ایمنی ایجاد می‌شود و منجر به طیف وسیعی از علائم، از جمله تب، مشکل در تنفس، فشار خون پایین، ضربان قلب سریع و گیجی می‌شود. در صورت عدم درمان، این بیماری می‌تواند به چندین ارگان بدن آسیب برساند.
پیوند کبد: احیای مایعات با آلبومین، اغلب در طول پیوند کبد نیز ضروری است.
مشکلات کبدی: اگر بیمار، مشکلات کبدی مانند سیروز یا هپاتیت داشته باشد و نیاز به احیای مایعات داشته باشد، محلول آلبومین یک گزینه قابل توجه در نظر گرفته می‌شود.
سخن پایانی
آلبومین جز مهمی از بدن است. این پروتئین یک ابزار پزشکی ضروری است که هم به عنوان یک نشانگر سلامتی و هم به عنوان وسیله‌ای برای درمان به کار برده می‌شود. هنگامی که نتایج آزمایش آلبومین را در پرونده پزشکی خود مشاهده کردید، اگر در مورد اهمیت آن سؤالی داشتید، از ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود بپرسید.
انتهای پیام
